Rozdział dwunasty

Uśmiechałeś się nikle pod nosem, obserwując okręcającą się przed tobą blondynkę. Dziewczyna popatrzyła na ciebie czekoladowymi tęczówkami, trzepocząc zalotnie długimi, ciemnymi rzęsami, a ty roześmiałeś się wesoło. Pochyliłeś się nad nią i szepnąłeś jej do ucha, że nie szukasz dziewczyny. Rozbawiony zarejestrowałeś jak wydęła usta, a na jej twarz wstąpił grymas niezadowolenia. Odwróciła się do ciebie plecami i kołysała zmysłowo biodrami, zahaczając o materiał twoich dżinsów tuż pod brzuchem. Pokręciłeś z niedowierzaniem głową i także dałeś się ponieść rytmom piosenki Nowatora. Żadna kobieta nie była w stanie pobudzić w tobie rządzy pragnienia po za 25-latką. Pamiętałeś, kiedy wystarczyło, że tylko otarła się nieznacznie o obszar twoich spodni dłonią czy pośladkiem a ich powierzchnia momentalnie stawała się wyboista. Cień uśmiechu przemknął przez twoje usta, gdy uświadomiłeś sobie z jaką łatwością potrafiła na ciebie zadziałać. Czasami ci tego brakowało. Zielonooka podskakiwała energicznie do góry, odrzucając jasne kaskady na nagie plecy, kiedy opadały jej niesfornie na czoło, przysłaniając widok na DJ’a. Obróciłeś ją wokół własnej osi i przyciągnąłeś do siebie zamaszyście, posyłając promienny uśmiech. Zarzuciła dłonie na twój kark i chybotała wolno, dostosowując tempo do rozbrzmiewającej po wnętrzu nocnego klubu piosenki. Po niecałej minucie od zaserwowania przez prowadzącego imprezę wolnej melodi przeprosiłeś ją, wędrując do loży, gdzie znajdowali się zawodnicy radomskiego klubu. Z zachowania zbyt przypominała ci ją. Nie mogłeś tego znieść.  Lena była tak samo pewna siebie i  świadoma swojego wdzięku oraz tego jak oddziałuje na płeć przeciwną i w pełni z tego korzystała. Zawsze wiedziała gdzie zahaczyć, smyrgnąć, dotknąć, aby zadziałać na wyobraźnię.  Ziobrowski wręczył ci szklankę z kolorowym napojem i posłał szeroki uśmiech, wznosząc toast za zakończony kilka dni temu sezon. Zadarłeś kąciki ust, uderzając szkłem w pozostałe naczynia siatkarzy i zamoczyłeś wargi w chłodnej cieczy, gasząc pragnienie. Odetchnąłeś z ulgą, kiedy towarzyszka z parkietu znalazła już nowego partnera do tańca i ponownie zatopiłeś usta w alkoholu. Tego właśnie potrzebowałeś. Procentów krążących w twoim krwiobiegu, które sprawią, że starsza znacznie blondynka umknie z twoich myśli na dłuższy czas. Przymknąłeś powieki i odchyliłeś głowę do tyłu, marząc o pozbyciu się z przed oczów perspektywy wtulonej w ciebie dziennikarki podczas sylwestrowej nocy w jednym z wolnych kawałków. Tak bardzo łaknąłeś jej bliskości po mimo sporej ilości czasu jaka upłynęła od awantury w twoim mieszkaniu. Zamysł, że niebawem opuścisz lokum, które okupywałeś od dwóch sezonów rozegranych w Radomiu wprawiała cię w zrzucenie z siebie pewnego ciężaru, który ważył naprawdę sporo i chęć do dalszego życia. Potrzebowałeś odetchnąć od wspomnień odnoszących się do osoby Zawadzkiej jakimi kipiał każdy milimetr twojego mieszkania. Każdy komplet pościeli skąpany był w jej perfumach i proszek do prania nie był wstanie oczyścić materiału z jej słodkiej woni. A może tak naprawdę sam tego nie chciałeś? Gdybyś się postarał i wyposażył łazienkę jednego z lokali w radomskim bloku mieszczącym się w centrum miasta specyfikami różnorakich firm może wreszcie pozbyłbyś się tego zapachu, który posiadała tylko ta jedna kobieta. W szafie nadal znajdowała się jedna z koszul nocnych. O ile się nie myliłeś ta narzucona na jej piękne, idealnie wyrzeźbione ciało podczas waszej drugiej, wspólnej nocy. Dziwiłeś się jakim cudem znajduje czas dla chłopaka, pracy czy dbania o siebie w postaci co tygodniowych zajęć jogi, siłowni, którą odwiedzała dwa razy w tygodniu czy codziennego dystansu pokonywanego podczas biegania. Pokręciłeś głową, chcąc odpędzić od siebie rozmyślenia, zagadnienia dotyczące Leny. Dopiłeś do końca niepierwszego, pochłoniętego w trakcie dzisiejszej nocy drinka i popatrzyłeś na siedzącego naprzeciwko siebie Filipa.

—Możesz się już z łaski swojej przestać tak na mnie gapić? —prychnąłeś. —Tak, miałeś rację. To chciałeś w końcu usłyszeć? —parsknąłeś, gromiąc go wzrokiem.

—Nie, chciałem powiedzieć to. —odparł z szerokim uśmiechem. — A nie mówiłem!

—Daruj sobie, Michał. Nie jestem w nastroju. —rzuciłeś podirytowany.

Poderwałeś się z miejsca i dołączyłeś do chłopaków spoczywających przy barze, gdzie Rybicki mało co nie spadał z wysokiego krzesła. Zachichotałeś na ten widok i poklepałeś go po ramieniu, przystając przy ladzie. Zamówiłeś kolejne sztuki kolorowego płynu i przyssałeś się do słomki jednej z nich, pozbywając się całej zawartości na raz. To samo miałeś zamiar uczynić z drugą porcją, ale Żaliński pokiwał groźnie palcem w twoim kierunku, odsuwając od ciebie trunek. Popatrzyłeś na niego rozbawiony i uśmiechnąłeś się słodko, zapewniając, że nadal dobrze trzymasz się na nogach.

—Tobie już wystarczy, młody. —wypowiedział stanowczym głosem nieznoszącym sprzeciwu.

—Ale Wojtek…—spojrzałeś na niego błagalnie, śmiejąc się pod nosem. —Nie bądź jak Dorotka. —zaśmiałeś się na swoje słowa.

—Będę jak Dori bo Dori się nie pierdoli. —odparł roześmiany.

Zrezygnowany westchnąłeś i powędrowałeś wzrokiem ku wejściu. Kuba czule pocałował w usta Karinę, która właśnie przekroczyła próg drzwi i objął ją w pasie, prowadząc w waszym kierunku. Zerknąłeś na prawy nadgarstek, gdzie usytuowany był zegarek i wzniosłeś nikle kącik ust. Dziewczyny jak zawsze były punktualne i postanowiły sprawdzić w jakim jesteście stanie. Anna podreptała do Hubera i tanecznym krokiem zmierzała na parkiet, ciągnąc go za sobą. Na widok partnerek kolegów miałeś ochotę jeszcze bardziej utopić swoje smutki w alkoholu. Skorzystałeś z okazji, kiedy Diana pojawiła się przy boku kapitana i zwinąłeś drinka. Przechyliłeś naczynie, opróżniając je do dna na jednym wdechu i w znakomitym humorze zawędrowałeś na parkiet. Nie musiałeś długo oczekiwać ochotniczki do tańca. Już po chwili wyczyniałeś różnorakie akrobacje przy boku brunetki. Energicznie okręcałeś ją, przechylałeś w różne strony, wysłuchując jej uroczego chichotu.

—Słodki jesteś. —mruknęła z rozkosznym uśmiechem.

—A dziękuję. Ty też niczego sobie. —odwzajemniłeś gest.

***

Patrzyłeś tępym wzrokiem w kopertę leżącą na stole i nie czułeś zupełnie nic - byłeś jakby oderwany od rzeczywistości, jakby to wszystko działo się obok ciebie; podobnie miałeś, gdy zażądałeś od blondynki testów na ojcostwo widząc minę i zawieszenie przyjmącego, który nie był wtedy w stanie myśleć trzeźwo. Tobie też była trudno zachować zimną krew, ale widząc niedowierzanie na twarzy twojego przyjaciela, wtedy w jego radomskim mieszkaniu poczułeś, że to na ciebie spada cała odpowiedzialność. Westchnąłeś głośno zerkając na tarczę zegarka, jakby pod wpływem twojego spojrzenia wskazówki miały przyśpieszyć. Słyszałeś jak twoje palce wypijają wwiercający się w głowę rytm, a po chwili doszedłeś do wniosku, że to pierwsze takty największego hitu AC/DC - Highway to Hell. Czułeś się trochę jak na autostradzie do piekła, bo przecież nie miałeś już niczego do stracenia, jednak coś cię trzymało na granicy, bo przecież zostały jeszcze te wyniki. Jedna, zadrukowana kartka A4 leżąca w tej cholernej białe kopercie mogła zmienić twoje życie. Nie wiedziałeś jakiego wyniku się spodziewać, przestałeś wierzyć dziennikarce, ale gdzieś w głębi chciałeś, żeby badanie wykazało pokrewieństwo; miałbyś dziecko, im więcej o tym myślałeś tym częściej wyobrażałeś sobie, że twoja mała kopia biega po ogrodzie twoich rodziców, ale z drugiej strony nie chciałeś zaczepiać się z przeszłością, a potencjalne ojcostwo nie pozwoliłby ci zacząć od nowa, odciąć się od przeszłości, zacząć z czystą kartką, zamknąć ten rozdział.

Siedziałeś w zawieszeniu próbując odpędzić od siebie myśli powodujące zawroty głowy i nawet nie zdałeś sobie sprawy, że ktoś próbuje dostać się do twojego mieszkania. Dźwięk dzwonka rozległ się po raz kolejny, a chwilę później Dominika z przerażeniem wymalonym na pucołowatej twarzy usiadła na podłodze wpatrując się w stolik, praktycznie nie mrugając. Jej wyraz twarzy nie pomagał ci w zachowaniu spokoju, ale jej obecność pomogła ci unormować oddech. Pamiętasz jej szok, gdy wyjawiłeś jej całą prawdę i zmieszanie, gdy opowiedziałeś sytuację z mieszkania Fornala. Próbowała nie wzbudzać w tobie wyrzutów sumienia, ale każde spojrzenie jej brązowych oczu mówiło ci, że nie możesz patrzeć tylko na swój czubek nosa, że może jest jeszcze ktoś o kogo będziesz musiał się troszczyć.

- Otworzyłeś? - zapytała cicho przeczesując palcami włosy sfrustrowana, gdy ty zająłeś ponownie miejsce na kanapie. Pokręciłeś głową czując jak podnosi ci się poziom adrenaliny. Nie wierzyłeś w to, że w wieku dwudziestu jeden lat będziesz przechodził przez takie piekło, że w jednym momencie, przez jedno głupie zauroczenie przeżyjesz taki wachlarz emocji. Blondynka już od waszego pierwszego spotkania zawróciła ci w głowie, chociaż przecież nie wierzyłeś w miłość od pierwszego wejrzenia, ale ona zmieniła zupełnie wszystko zostawiając po sobie spalone mosty, a może to ty spaliłeś nie pozwalając jej wrócić? Zakochałeś się od pierwszego wrażenia, chociaż rozsądek ci podpowiadał, że to pomyłka, i wtedy zacząłeś walczyć z tym instynktownym uczuciem - tak naprawdę wcale nie chcąc zwyciężyć. Wyniosłeś z tego wiele lekcji, wiele się o sobie dowiedziałeś i wiele straciłeś, ale nabardziej cieszyłeś się, że nie straciłeś najlepszego przyjaciela, chociaż czy między wami może być tak jak dawniej?

- Możesz ty to zrobić? - zapytałeś, a twój głos tak się łamał, że ledwo go poznałeś. Brunetka widząc twój stan chwyciła niepewnie kopertę i ją otworzyła. Z każdą sekundą czułeś jak bardzo przyśpiesza pracę twoje serce i każda sekunda trwała wiele godzin. Widziałeś jak przełyka głośno ślinę wczytując się w wyniki badań; w końcu rzuciła ci spojrzenie pełne ulgi i pewnego rodzaju niezrozumienia.

- Zero zgodności - szepnęła rzucając ci pokrzepiający uśmiech, a ty poczułeś jak ulatuje z ciebie całe powietrze, cały stres gromadzony miesiącami nagle się rozpłynął, wyleciał przez otwarte okno, zniknął. Czułeś niewyobrażalną ulgę, ale jednocześnie wraz ze słowami Dominiki coś w tobie umarło - jakimś dziwnym uczuciem, którego nie potrafiłeś nazwać chciałeś zostać tym ojcem; jakąś dziwną miłością już pokochałeś to dziecko, zrobiłeś to w momencie, gdy Lena ci o niej powiedziała i nawet jej zachowanie nie zmieniło tego uczucia, które kiełkowało w tobie od wielu tygodniu. - To oznacza, że - nie musiała kończyć, bo ty tobie przyszła do głowy dokładnie ta sama myśl.

- Tomek zostanie ojcem - powiedziałeś dobitnie, a twoje mieszkanie pogrążyło się w dźwiękach przychodzącego połączenia; nie musiałeś patrzeć na wyświetlacz, aby wiedzieć, że twój rozmówca siedzi właśnie w swoim radomskim mieszkaniu i jest w nie mniejszej rozsypce niż ty.

***

Salwy twojego śmiechu rozbrzmiewały po wnętrzu klatki schodowej, a ty miałeś gdzieś ilość sąsiadów pobudzoną przez decybele wydobywające się z twojego gardła. Filip kręcił z niedowierzaniem głową nad tym co wyczyniasz i prowadził cię cierpliwie w stronę twojego mieszkania. Po kilkunastu minutach rozwarł drzwi i wepchnął cię do środka twojego lokum. Zachwiałeś się, ale po chwili odzyskałeś równowagę i podreptałeś w stronę kuchni.  Z wnętrza lodówki wyciągnąłeś schłodzoną Żubrówkę i wymieniłeś porozumiewawcze spojrzenie z Michałem. Atakujący przewrócił jedynie oczami na twoje ogniki szczęście zawarte w błękitnych tęczówkach i wyrwał ci przeźroczystą butelkę, umieszczając ją z powrotem na swoim miejscu. Jęknąłeś zawiedziony, ale nie miałeś ochoty ponownie iść do pomieszczenia gdzie się znajdowała. Opadłeś na sofę i przymknąłeś powieki, czując jak ilość alkoholu zawartego w twoich żyłach miesza ci w głowie i powoduje niebywałą chęć spania. Nie  miałeś zamiaru się temu sprzeciwiać dlatego przechyliłeś się na bok prawą stronę i opadłeś na miękką poduszkę. Czułeś zbliżającą się krainę Morfeusza. Prawie zasnąłeś, kiedy głos rzeszowianina wydobył się tuż nad twoją głową.

—Tomek, znalazłem to pod drzwiami. —poinformował cię, machając ci śnieżnobiałą kopertą przed oczami. —Masz. Czytaj.

—Michał, ja cię kiedyś uduszę. —syknąłeś przez zaciśnięte zęby, podnosząc się do pozycji siedzącej. —Co ty do cholery chcesz?

Przejąłeś kawałek śnieżnobiałego papieru od przyjaciela i rzuciłeś okiem na jego przednią część. Poczułeś dreszcz przeszywający twoje ciało, gdy odnalazłeś na niej adres warszawskiego laboratorium. Pośpiesznie rozdarłeś kopertę i wyciągnąłeś jej zawartość. Uważnie śledziłeś wzrokiem czarną czcionkę, która zakryta była kartka formatu A4. Gdy dotarłeś do końca treści tekstu przełknąłeś głośno ślinę. Zamarłeś. Wpatrywałeś się pustym wzrokiem w odległy punkt przed sobą i milczałeś. Siatkarz siedzący obok zaczął tobą potrząsać, błagać, abyś coś z siebie wydusił. Jednak pierwszą osobą, która musiała się o tym dowiedzieć był Kochanowski. Po chwili w kącikach twoich oczu pojawiły się łzy. Sam nie wiedziałeś czy słona ciecz spływająca po twoich policzkach, a następnie skapująca na dywan jest oznaką szczęścia czy może smutku. Spojrzałeś na bruneta i uśmiechnąłeś się blado, przekazując mu kartkę.

—Jestem ojcem dziecka Leny. —szepnąłeś ledwo słyszalnie.

—Żartujesz?! —wykrzyknął zdumiony 23-latek.

Pokręciłeś przecząco głową i mimowolnie uśmiechnąłeś się delikatnie. Chciałeś być ojcem tego skarbu spoczywającego w jej łonie i ci się to udało. Zgodność pokrewieństwa wynosiła dziewięćdziesiąt dziewięć procent. Pragnąłeś rozkoszować się widokiem tej małej kruszynki, która odziedziczy wasze cechy odnośnie wyglądu zewnętrznego jak i charakteru. Jednak wszystko się pokomplikowało i sam nie wiedziałeś czy to, że jesteś tatą tej istotki to dobra informacja dla ciebie czy też zła. Skryłeś twarz w dłoniach i doszedłeś do wniosku, że niczego bardziej nie pragniesz, aby ten dzień właśnie się zakończył.

***

R: Stało się; tajemnica poliszynela została rozwiązana, a jak to się skończy to jeszcze zobaczymy.
F: No i mamy finał tak oczekiwanej sprawy ;) Jak przypuszczałyście, że ojcem będzie Kuba, Tomek czy może ktoś zupełnie inny? Za tydzień widzimy się z epilogiem ^^